Λένα Καπετανάκη-Μαυρακάκη

ΟΝΕΙΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΠΟΛΗ ΜΟΥ = ΟΥΤΟΠΙΑ ;

Ονειρεύομαι μια πόλη…
Με ελεύθερους ανοιχτούς χώρους, μέρος της καθημερινότητας των κατοίκων της με πλατείες, πάρκα, πεζόδρομους, σε ολόκληρο τον ιστό της. Όχι απλά «στοιχεία» διακόσμησης αλλά χώρους δημιουργίας. Εκεί που η γειτονιά δημιουργεί και σφυρηλατεί σχέσεις. Χώρους ζεστούς, φιλόξενους, ανθρώπινους.
Ονειρεύομαι διαδρομές πνιγμένες στο πράσινο, με γωνιές για μιαν ανάσα, με ασφαλείς ποδηλατόδρομους. Διαδρομές φιλικές, φωτεινές, ζωντανές.
Ονειρεύομαι μια πόλη που σέβεται τη φύση και δεν επιχειρεί να την καθυποτάξει. Αναγνωρίζει την φυσική ομορφιά και την ξεχωρίζει από την φτιασιδωμένη γυαλιστερή πολυτέλεια. Μια πόλη που σέβεται το παρελθόν της γιατί το γνωρίζει, το αγαπά και το τιμά.
Ονειρεύομαι μια πόλη που φτιάχνει σχολειά που ανασαίνουν. Όχι άψυχα κτίρια πνιγμένα στην άσφαλτο και το μπετόν. Με αίθουσες λουσμένες στο φως του ήλιου, με αυλές μεγάλες καταπράσινες και όχι μόνο με μπασκέτες και κάγκελα. Όπου οι ώρες βιώνονται και δεν σπρώχνονται από δασκάλους και μαθητές.
Ονειρεύομαι μια πόλη όπου ο πολιτισμός δεν ταυτίζεται με την επιφανειακή «εκδήλωση» . Μια πόλη που γεννά, αναθρέφει και αγκαλιάζει δημιουργούς. Μια πόλη που προσκαλεί δημιουργούς και προκαλεί δημιουργίες. Ονειρεύομαι μια πόλη εργαστήρι. Μια πόλη που δεν ντρέπεται.
Ονειρεύομαι μια πόλη που σέβεται τους κατοίκους της και τον εαυτό της. Φιλόξενη και ανοιχτή. Μια πόλη – αγκαλιά. Χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς διακρίσεις. Μια πόλη που αναζητά και στηρίζει την διαφορετικότητα.
Ονειρεύομαι μια πόλη βατή κι όχι αδιάβατη. Μια πόλη – ανάσα. Μια πόλη – φως.
Ονειρεύομαι μια πόλη ερωτική κι όχι χυδαία, μια πόλη ζωντανή κι όχι κραυγαλέα.
Ονειρεύομαι…Ονειρεύομαι...Ονειρεύομαι....
Κάποιοι λένε ότι ψάχνω την ουτοπία. Άλλοι πάλι θα πουν πως είμαι ρομαντική και... αεροβατώ . Εγώ λέω όμως ότι το αύριο το φτιάχνουν όσοι ονειρεύονται, και σ’ αυτούς ανήκει. Εγώ λέω , πως αν υπάρχει ελπίδα για την πόλη μου βρίσκεται στα όνειρα που ζητούν να γίνουν πράξη. Εγώ θα πω ότι αν δεν αποφασίσουμε να χτίσουμε πέτρα την πέτρα τα όνειρά μας, είμαστε καταδικασμένοι να βιώνουμε εσαεί τους εφιάλτες μας .

Ας ονειρευτούμε λοιπόν όλοι μαζί για την πόλη μας , ας βάλουμε στόχους , ας αφιερώσουμε χρόνο απο το χρόνο μας , ας δώσουμε λίγη αγάπη απο την αγάπη μας , ας συμμετέχουμε ενεργά και ας μην αδιαφορούμε .Ας μην απογοητευόμαστε , όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε θαύματα , συνθέσεις γνώσης , έντιμης δράσης και συλλογικότητας χρειάζεται η πόλη μας .

Νομιζω ότι τώρα ειναι η ώρα !